Lyklar

Þegar ég hugsa um það verð ég alltaf hrifnari og hrifnari af lyklum. Þeir eru einfaldlega svo heillandi. Svo fallegir á að líta en þjóna jafnframt mikilvægum tilgangi. Að passa upp á dótið mitt. Mitt mitt mitt mitt. Því fleiri lyklar sem hanga á lyklakippunni, því mikilvægari og valdameiri er maður. Jaa, svona í flestum tilfellum (mín lyklakippa samanstendur af húslyklum, hjólalásalykli, lyklum að Subway Hringbraut og Tannlæknastofunni Vegmúla 2).

Um daginn tók ég til í herberginu mínu og rakst þar á tvo lykla sem ég get ómögulega munað að hverju ganga. Þeir líta út fyrir að vera húslyklar en ég er búin að ganga úr skugga um að þeir eru ekki frá mér komnir.

Eina vitið væri að sjálfsögðu að henda þeim beint í ruslapokann, enda lítið hægt að gera við lykla sem hafa misst tilgang sinn. Ég vó þá í lófanum og starði á þá. Einhvern veginn fékk ég það ekki af mér að henda þeim. Ég panikkaði. Hvað ef ég myndi allt í einu að hverju þeir gengu og ég þyrfti nauðsynlega að nota þá? Þá væri ég sko í vondum málum.

Lyklarnir liggja enn óhreyfðir í bókahillunni minni.

* * * * * * * * * * * * * * * *

Allt í einu langaði mig í annað gæludýr...