Ég í hnotskurn?

Halldóra er bölsýnasta manneskja jarðríkis og handanheimana. Ekki nokkuð sem heilla myndi venjulega manneskju kveikir í henni ánægjubál, hún hefur rótdjúpa ímugust á hverju því sem skreytir alheiminn - öllum og öllu.

"Jú, fjölskyldan er í raun fífl líka, allir eru fífl, nema kannski Hildur. Og ég að sjálfsögðu."

Í lífi Halldóru finnst þó eitt sem hún kann að meta öllu öðru framar - hún dansar ballett og það fjandi vel að eigin sögn. Hún lítur á dansinn sem veruleikaflótta þar sem líkami og hugur sameinast í algjörum samhljómi þar sem hún lifir þar sem henni líður best - innra með sjálfri sér - algjörlega fjarri umheiminum þótt hún standi í honum miðjum.

"Ef líkaminn leyfði myndi ég dansa hverja stund."

Aðspurð hvort hún eigi sér draum af einhverju tagi svaraði hún af einkennandi hroka. Sagðist í nótt hafa dreymt konu sem gréti svo mikið að hún drekkti alheiminum.

"Mig dreymir þegar ég sef eins og alla aðra. Annars kann ég ekki vel við að sofa - svefn er fyrir draumóramenn."

Halldóra er flóttahyggjukona. Í æsku fluttist hún sífellt milli staða vegna náms föðurs síns og líklega hefur það haft áhrif á hana. Síðan hún hóf framhaldsskólanám hefur hún flúið svo skóla og líkar viðveran í MH ekki sérstaklega vel.

"Já, ég verð víst bara að klára þetta, dansinn krefst þess."


eftir Ívar Erik Yeoman (og ég birti hér í ósvífnu leyfisleysi)

Verkefnið var að kynna bekkjarfélaga okkar. Þetta var einstaklega vandræðalegt verkefni og endaði því bara í tómri vitleysu.
Mér fannst lýsingin á mér alveg ofsalega fyndin. Ég hafði ekki hugmynd um að ég væri svona hrokafullt illmenni sem liti allt of stórt á sig.